انسان، حقیقتی است که از یک سو با طبیعت و زمین و زمان، سرو کار دارد و از سوی دیگر ملکوت هستی در او جلوه کرده است.
تلفیق طبیعت و فرا طبیعت در وجود آدمی او را با مجموعه‏ ای از امور انسانی روبرو ساخته که برخی مُلکی است و برخی ملکوتی. اما این که کدام یک از این امور در هویت اصیل انسانی دخالت دارد و کدام ندارد، گاه اشتباهاتی برای انسان پیش می آورد که او را یکسره از آسمان ملکوت جدا می‏سازد و به موجودی کاملاً زمینی و مُلکی تبدیل می‏ نماید............

از این رو قرآن کریم با تبیین امور واقعی اِنسان و جدا سازی آنها از امور ظاهری، هویت حقیقی آدمی را به تصویر می‏ کشد و راه حرکت انسان به سوی این هویت حقیقی را هموار می‏ سازد.
اموری که بیرون از حقیقت انسان است، همچون ویژگی‏های اقلیمی، نژادی، زبانی و...، به خودی خود نه بر ارج و اعتبار انسان می‏ افزاید ونه از فضیلت های او می ‏کاهد؛ زیرا این ویژگی‏ها اگرچه با انسان هست و در تعامل اجتماعی و نیزتعارف بین‏ المللی او نقش دارد که:

"وجعلناکم شعوباً وقبائل لتعارفوا"1،

اما هیچ یک از آنها پایدار نبوده و تا ابد، آدمی را همراهی نمی‏ کند و همین نکته، دلیل بر عدم اصالت و نقش نداشتن آنها در هویّتِ پایدار انسان است.

چه بسا این ویژگی‏ها در طول عمر آدمی، بارها تغییر کند و انسان با هجرت از سرزمینی به سرزمین دیگر نه تنها زادگاه خود را رها نماید که زبان و نژاد خویش را نیز به فراموشی سپارد و در هر صورت با مرگ او همه  این امور، ویژگی خود را از دست می‏دهد و با ورود به برزخ، نه شرقی یا غربی بودن آدمی در هویّت او تأثیر دارد و نه در فلان سده یا هزاره زیستن او؛ زیرا با این سفر، هم از قلمرو زمین بیرون می‏رود و هم از حیطه زمان.
بنابراین، چیزی در هویّت حقیقی انسان، نقش آفرین است که همواره با او باشد و مرگ و برزخ و نیز بهشت و دوزخ، آن را از انسان جدا نسازد.
قرآن کریم در این باره از سه عنصر اساسی به نام اعتقاد و اخلاق و اعمال، یاد می‏کند و آنها را از ارکان سازنده  هویت انسان می‏شمارد.

1ـ سوره حجرات، آیه131